Syn Władysława Łokietka wstąpił na tron w trudnym dla kraju momencie. Nałożenie korony było konieczne, by wzmocnić pozycję państwa, które wciąż jednoczyło się w zwartą całość. Zanim doszło do koronacji, jedyny polski król, któremu tradycja nadała przydomek Wielki, miał dużo powodów, by obawiać się, czy w ogóle do niej dojdzie. Koronacje jego trzech poprzedników nie przebiegały w zwyczajnym trybie.
Przemysław II osiem miesięcy po obwołaniu się królem został zamordowany. Wacław II, król czeski, w sposób naturalny traktował koronę Polski bardziej jak zdobycz, nie myślał o zjednoczeniu kraju. Ojciec Kazimierza, Władysław Łokietek, otrzymał koronę po ponad dwudziestu latach starań o uznanie swej pozycji. W tych warunkach koronacja syna Łokietka oznaczałaby przywrócenie ciągłości i pierwszy krok ku stabilności. A do niej także było daleko. Kraj składał się zaledwie z dwóch rywalizujących ze sobą ziem: Wielkopolski i Małopolski.
W chwili objęcia tronu miał 23 lata. Koronacja odbyła się ponad miesiąc po śmierci ojca – Władysława Łokietka, któremu udało się zjednoczyć rozbite na dzielnice państwo polskie. Władysław jeszcze za życia zadbał o to, by jego następca jak najlepiej wykonywał obowiązki króla. W tym celu mianował Kazimierza namiestnikiem Wielkopolski, Sieradza i Kujaw. Dopilnował również tego, by syn towarzyszył mu w zbrojnych wyprawach.
Jednocześnie dobiegał końca rozejm z Krzyżakami, którzy mogli z powodzeniem wznowić działania wojenne, zawieszone jeszcze przed śmiercią Łokietka. Sojusznik Krzyżaków Jan Luksemburski, król czeski, sam zgłaszał roszczenia do korony polskiej, a za jego lenników uznawali się książęta śląscy i mazowieccy. Co więcej, koronację utrudniała matka Kazimierza, starając się nie dopuścić do uznania za królową żony Kazimierza - Aldony. Kazimierz jednak wszystkie te kłopoty pokonał, poradził sobie nawet z zaborczą matką, która znalazła sobie miejsce w klasztorze klarysek w Starym Sączu. Przyszły monarcha niezwłocznie przystąpił do pertraktacji z Zakonem. W trudnych rozmowach pomagali mu polscy możnowładcy.
Uczestnicząca w zwołanym w Krakowie zjeździe koronacyjnym szlachta jednogłośnie zaakceptowała kandydaturę syna Władysława Łokietka. Kazimierz mógł rozpocząć bezpośrednie przygotowania do objęcia władzy. Początkowo chciał koronować się w Wielkanoc przypadającą 4 kwietnia 1333 roku. Wybór daty był nieprzypadkowy – Wielkanoc zapewniłaby wspaniałą oprawę liturgiczną. Jednak wyczerpujące rozmowy z Krzyżakami sprawiły, że Kazimierz musiał przełożyć koronację. Przygotowanie uroczystości w tak krótkim czasie było też niemożliwe z powodów typowo organizacyjnych.
Ostatecznie zdecydowano się na 25 kwietnia, trzecią niedzielę tzw. radosną, po najważniejszym święcie chrześcijańskim – Wielkanocy . Tego dnia przypadała uroczystość św. Marka Ewangelisty, która w średniowieczu należała do tzw. dni świętych. W czytanym wtedy fragmencie Ewangelii kapłani przypominali wiernym o obowiązku poddaństwa i posłuszeństwa wobec władcy.
Uroczystego namaszczenia i nałożenia korony w katedrze na Wawelu dokonał arcybiskup gnieźnieński Janisław - ten sam, który koronował Władysława Łokietka. Wybór miejsca nie był przypadkowy – miał podkreślać to, że w dawnej piastowskiej stolicy na tron wstępuje władca zjednoczonego państwa. Przed młodym władcą stały poważne zadania, ale wywiązał się z nich znakomicie. Przebieg koronacji opisał Janko z Czarnkowa i Jan Długosz. Wraz z Kazimierzem na królową Polski została koronowana jego żona Aldona (po chrzcie przyjęła imię Anna) – córka księcia Litwy Giedymina. Dzięki temu zabiegowi już na samym początku panowania młody król umocnił sojusz z Litwą.
Przedłużony w dniu koronacji rozejm z Krzyżakami zapewnił kilkudziesięcioletni okres pokoju. Gdy następnym razem przyszło skrzyżować z nimi miecze, pod Grunwaldem, Polacy byli już znacznie lepiej przygotowani. Duża w tym zasługa Kazimierza Wielkiego, który - jak mówi powiedzenie - "zastał Polskę drewnianą, a zostawił murowaną".
KOLORYZACJA ZDJĘCIA © PAI
Koronacja Kazimierza Wielkiego w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ
Wyjątkiem jest uzyskanie indywidualnej zgodny redakcji, wówczas zgodnie z prawem autorskim należy podać źródło:
Polonijna Agencja Informacyjna, autora - jeżeli jest wymieniony i pełny adres internetowy artykułu
wraz z aktywnym linkiem do strony z artykułem oraz informacje o licencji.
Projekt w 2023 roku dofinansowany ze środków Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
w ramach konkursu Polonia i Polacy za Granicą 2023
Publikacja wyraża jedynie poglądy autora/ów i nie może być utożsamiana z oficjalnym stanowiskiem Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
